Roofs 2004-10-03 De confrontatie

Doordat de dakbedekkingsbranche zich in relatief korte tijd heeft geprofessionaliseerd, zijn er steeds meer bedrijven, waarvan de door henzelf samengestelde daken de gemiddelde levensduur (soms ruimschoots) overschrijden. Toch blijkt het zeker geen vast gegeven dat dezelfde bedrijven de in het verleden samengestelde daken na 10, 15 of 20 jaar opnieuw onderhouden.  Bij mij speelt de vraag: welke aspecten zouden hieraan ten grondslag kunnen liggen? Zijn de daken die in het genoemde tijdsbestek zijn gemaakt zo goed, dat levensduur verlengend onderhoud pas na 20 of 25 jaar noodzakelijk is? De praktijk lijkt anders, gezien de renovatie van daken die slechts de 10 jaar levensduur net hebben overschreden.  Een meer voor de hand liggende reden zou een falend of, waarschijnlijker, een ontbrekend relatiebeheerssysteem zijn. Tien jaar terug en verder stond automatisering aangaande dit onderwerp nog in de kinderschoenen. Veelal kan niet worden teruggegrepen naar papieren archieven, die soms slecht en beperkt toegankelijk zijn. Desalniettemin lijkt het lonend de archieven aangaande dit aspect toegankelijk te maken. Je moet dan wel de confrontatie met je opdrachtgever op alle fronten aan durven gaan.  Antwoord geven op de vraag of je altijd, zonder stiekem vooraf het dak te schouwen, samen met de toenmalige opdrachtgever of de nieuwe beheerder, het dak op durft te gaan om de conditie vast stellen, vergt overpeinzing. De al dan niet terechte overpeinzing kan ik mij voorstellen als ik als adviseur uitgenodigd word ‘probleemdaken’ te onderzoeken. De ‘probleemdaken’ blijken immers niet allemaal verschillend, maar hebben een aantal vaste kenmerken, die bij de dakdekkersbedrijven en in de dakbedekkingsbranche zeer bekend zijn.  Het vraagt in die bekende situaties moed, in combinatie met inventiviteit, om de confrontatie met het dak en de achterliggende eigenaar aan te gaan. Natuurlijk zit deze niet te wachten op slechte berichten en toekomstige, mogelijk hoge, onderhouds- of vervangingskosten aan het dak, maar hij zal het zeker waarderen als hij behoed wordt voor grotere gevolgschade bij het te laat onderkennen van de bekende dakproblemen.  Het is ook beter dat ú de slecht nieuwsgesprekken voert, in plaats van uw concurrent. Deze zal, zo is bekend, in veel gevallen u of uw bedrijf in relatie tot aanwezige problemen in een negatief daglicht plaatsen.  Zoals in de autobranche er terugroepacties zijn om gemaakte fouten te herstellen, lijkt het mij ook verstandig, nadat u uw archieven op orde heeft gemaakt, te bespreken hoe u omgaat met de door uw bedrijf samengestelde ‘probleemdaken’ (let wel: die in veel, doch ook niet alle gevallen, buiten uw schuld ontstaan).  Een vergelijkbare openbare terugroepactie is wellicht teveel van het goede, een subtiele benadering van uw opdrachtgevers lijkt echter gewenst. Ik kan mij zo voorstellen dat de leverancier van de toegepaste materialen, de ontwerper of de adviseur hierbij ter ondersteuning worden betrokken.  Men moet de kop niet in het zand steken als het gaat om krakende, verbrokkelende isolatie, kromtrekkende of instabiele isolatie, uitdrogingsscheuren of blazen in de dakbedekking en dakbedekkingen die als een snaar gespannen staan, waardoor overlappen worden losgetrokken - en dit zijn slechts enkele voorbeelden van u veelal bekende en met de huidige kennis voorspelbare problemen.  Als u ze eenmaal bij één van uw daken heeft vastgesteld, weet u dat als dezelfde dakconstructie op andere locaties is gemaakt, het wel degelijk mogelijk is (soms zelfs honderd procent zeker) dat het een repeterend probleem zal zijn. Van gemaakte fouten zouden we moeten leren.  Door er niet van weg te lopen (ook niet na afloop van de garantieperiode) en ze tijdig aan te kaarten bij uw opdrachtgever, voorkomt u veelal grote gevolgschade en kunt u uw klant behouden. Durf de confrontatie aan te gaan.  Nic-Jan Bruins    Wilt u deze tekst in opgemaakte vorm lezen met foto's, klik dan deze link aan, dan ontvangt u de tekst in een PDF bestand.