Roofs 2009-08-03 Declareren

In tijden van recessie beginnen we allemaal met bezuinigen. Daar waar we kosten kunnen drukken, drukken we de kosten. Maar zien we een mogelijkheid om geld terug te verdienen in de vorm van subsidie of gewoon van de belasting, dan zijn we er allemaal als de kippen bij. Overal hoor je over mensen die de meest absurde zaken vergoed krijgen. “Waarom kunnen wij dat nou nooit,” zei mijn vrouw laatst. “Daar zijn we te eerlijk voor of niet zielig genoeg,” antwoordde ik.

Maar afgelopen zomer zat ik op daar mijn zonnige balkon aan Los Gigantos in Tenerife. Het uitzicht was fantastisch, ik keek uit op de oceaan en een palet aan daken. Kleuren en vormen die je zelden of nooit in één beeld in ons koude kikkerlandje ziet. Toen wist ik het. Ik zag mijn natte droom van alle declaraties voor me en wist wat ik moest doen. Ik ging mijn vakantie declareren. In al die vakbladen zie je vaak de ongelofelijkste verslagen van studiereizen naar exotische oorden of plaatsen waar u en ik en de schrijvers van die artikelen naar op vakantie willen. Dat moet ik toch ook kunnen, vakantie houden, een column schrijven en declareren. Nu was het pas echt lekker, deze vakantie / studiereis met mijn vrouw en kinderen, schrijven over daken in den vreemde waar geen hond op zit te wachten en dat geheel gratis en voor niks.

De hele periode hebben we genoten van al het moois dat dakenland met zich meebrengt. Binnen het zichtveld van ons balkon alleen al zagen we tuindaken met rots- en waterpartijen van een grootte die elke verwachting overtreft. Direct ernaast lagen pannendaken, gekleurde  geglazuurde pannen van terra tot paars en van geel tot donkerblauw, alles leek te kunnen op  de daken van Tenerife. Los Gigantos, anders dan de naam doet vermoeden, is een klein dorpje waar architect en dakdekker zich mogen uitleven.

Leuk was te zien hoe de brokstukken van het plaatselijke vulkanische gesteente als ballastlaag op de bitumineuze dakbedekking werden aangebracht. Dezelfde brokken worden gebruikt op vegetatiedaken, alles strak en mooi vormgegeven, waardoor alles lijkt op te gaan in de omgeving. Duidelijk een uitbreidingsoord waarover is nagedacht en waar de hotels en andere accommodaties minder nadrukkelijk aanwezig zijn dan op veel andere toeristische trekpleisters. Als dakdekker kan je hier van meer dingen genieten dan alleen het mooie weer.

Maar ook aanschouwden we enkele bij ons ongebruikelijke afwerkingslagen. Het was verbazingwekkend hoeveel keramische tegels, geweld in de specie, we zagen als dakbedekking. Niet alleen op terrassen maar ook op grote hoteldaken worden deze tegels als dakbedekking gebruikt. Maar het opvallendste van deze vlakken was het perfect gecreëerde afschot in de onderlaag naar de hemelwaterafvoeren. Geen gezeur over vloeren waar vlak voor het oog boven het afvoeren van het water gaat. Hier, waar het veel minder regent dan bij ons, zijn de keuzes duidelijk. Water moet snel en eenvoudig afgevoerd worden, terrassen met plassen willen we niet, dus kiezen we voor goed afschot.

Opvallend is dan weer te zien dat ondanks het gebrek aan regenwater  er niet veel aan waterbuffering op de daken wordt gedaan. Want: zoet water is duur en mogelijk zou opslag zoals in Nederland wordt gepredikt voor de kanaries een optie zijn. Ik denk dat daar dan ook een mogelijkheid ligt voor een Spaans sprekende, oer-Hollandse ondernemer die daar onze EU-partners deelgenoot kan maken van de technieken die wij al op dit gebied toepassen.

Beste uitgever en redactie van Roofs, is dit genoeg om een welverdiende studiereis te declareren? Of moet ik bij Albert, Nico en Nic-Jan in de leer om trips naar het buitenland als werk te kunnen verschrijven? Ik hoor wel waar ik de bonnetjes naartoe kan sturen.

Theo Wiekeraad