Roofs 2018-04-27 'Man, wat was hij beledigd!'

theo talks

Het dagelijks leven van de dakdekker is dynamisch. Hij loopt vaak, als gevolg van zijn positie in de keten, of als gevolg van de algehele bouwcultuur, tegen verbazingwekkende zaken aan. In deze rubriek vertelt Theo Wiekeraad over zijn wederwaardigheden als dakdekker.

Theo Wiekeraad

Het is echt nog niet zo lang geleden dat het gemeengoed was dat de aannemer zijn onderaannemers en leveranciers binnen 30 dagen betaalde. Inmiddels is het bijna uniek als de aannemer binnen die termijn zijn factuur voldoet. In de afgelopen jaren zijn verschillende constructies voor ons als onderaannemer/ leverancier verzonnen en eenzijdig opgelegd: van 30 dagen na goedkeuring van factuur naar
45 dagen of 30 dagen op het eind van de maand tot 60 dagen na ontvangst factuur, eind van de week. U roept vast: ’Ik weet er nog meer’, allemaal in het nadeel van de onderaannemer cq. leverancier.

‘Probeer maar niet te onderhandelen naar voor u gunstigere betalingscondities, want voor u tien anderen,’ is de gedachte bij inkoop en hoofddirectie. Natuurlijk is dat wat kort door de bocht van mij. Maar ook van hen. Want na jaren voorselectie bent u niet voor niets uit de koker gekomen. Misschien omdat u betrouwbaar bent en de gewenste kwaliteit levert, misschien omdat u meedenkt in de uitvoering, waardoor de uitvoerders van de aannemer uw team graag op hun bouwplaats zien. Of misschien bent u domweg negen van de tien keer de voordeligste partij en is de rest gewoon meegenomen. Hoe het ook zij: óf u accepteert het werk en de betalingscondities, óf u loopt weg bij de onderhandelingstafel.

Recent kreeg ik van één van de op deze wijze betalende opdrachtgevers een aanvraagje. Ja: aanvraagje. ‘Wil je twee tegelplateaus aanbrengen voor een technische installatie op het dak? In totaal nog geen 10 m².’ Oké, een vaste relatie, daar doe je ook wel een serviceklusje voor, zelfs een kleine klus.

Maar bij nader inzien was het wel klein, maar niet zo simpel. Voor die paar m² moest wel een 40 m¹ loopkatkraan worden ingezet en niet zomaar, nee: dat kon pas na vergunningverstrekking bij de gemeente en aanbrengen van routingborden i.v.m. busbaan en P-plaats. Misschien worden ons ook nog draaitijden opgelegd, vanwege de winkels, maar dat kon het kraanbedrijf pas met zekerheid zeggen als we de vergunning zouden krijgen.

Misschien zou het met een iets kleinere kraan kunnen, maar dan moeten alle tegels zo’n kleine 100 m¹ omgelopen worden, vanwege de luchtbehandelingsinstallatie die op het dak staat. Dan liever een grotere kraan, in plaats van straks twee nieuwe rugpatiënten binnen ons uitvoeringsteam.

U begrijpt: de kosten voor die paar tegeltjes rezen de pan uit en het was ook niet een werkje waar ik van de uitvoering de handjes op elkaar zou krijgen. “Laat ze het lekker zelf doen,” verwachtte ik eerder als reactie van de werkvoorbereiding, mochten we opdracht krijgen. Ja: mochten we opdracht krijgen van deze vaste relatie, want ik had de aanvrager tot in het bot geraakt.

In onze offerte had ik mij volgens onze relatie zeer hufterig gedragen. Ik had namelijk gevraagd om een betalingsconditie van 14 dagen na factuurdatum. Man, wat was de aanvrager beledigd. ‘Binnen 14 dagen betalen, dat doen we nooit’, was zijn argument. Toen ik hem uitlegde wat ik allemaal moest doen, wat voor kosten wij moesten dragen voor die paar m² tegels, bleef dat zijn enige argument. Toen ik zei dat hij het toch ook bij financiën kon uitleggen dat dit een uitzonderlijk werkje was, zodat nu een keer niet de standaard betalingstermijn zou worden gevolgd. Er werd vervolgens door hem snel een einde aan het gesprek gemaakt. Want man, wat was meneer beledigd.