Roofs 2018-08-03 Een wereldwijde kwaliteitsstandaard

column

Toegegeven: ik voelde me toch wel vereerd toen ik gevraagd werd om columnist te worden. Ik ben al een aantal jaar lid van de redactieraad van Roofs en heb al meerdere artikelen geschreven voor dit magazine, maar het is toch ook heel leuk om een vaste columnist te zijn. Ik heb de kans dan ook met beide handen aangegrepen.

Zoals jullie van mij gewend zijn, zal ik voornamelijk schrijven over onderwerpen als kwaliteit, regelgeving, certificering en CE-markering. Alleen nu wat meer vanuit een ­persoonlijke visie en iets luchtiger geschreven dan mijn artikelen. Daarvan ben ik eerlijk gezegd altijd bang dat iedereen snel doorbladert, omdat ze misschien zo taai en lastig te ­lezen zijn. Ik hoop natuurlijk dat dat wel mee zal vallen en ben hier ook benieuwd naar. Vandaar dat ik jullie als lezers ook uitnodig om vooral te reageren op mijn artikelen en columns, zodat het wat interactiever wordt.

Op het moment dat ik deze column schrijf, zit ik in het vliegtuig op weg naar China, waar ik als Technical Manager bij Low & Bonar een Technical Meeting ga bijwonen van de CNBW (Chinese National Building Waterproofing ­Association). Low & Bonar is lid van deze branchevereniging. De heer Zhu zwaait bij de CNBW de scepter en ik heb hem in 2016 al een keer mogen ontmoeten en spreken. Hij vertelde toen dat zijn organisatie heel graag de kwaliteit in China wil verhogen. Hij heeft daarom de samenwerking gezocht met de Duitse variant van VEBIDAK, t.w. Zentralverband des Deutschen Dachdeckerhandwerks, en de Amerikaanse variant, t.w. NRCA (National Roofing Contractor Association). Samen orga­niseren zij de R&W (China Roofing & Waterproofing Expo), inclusief een seminar waar diverse sprekers over nieuwe producten, ontwikkelingen, regelgeving en kwaliteitseisen spreken.

Als ambassadeur van goede kwaliteit kan ik dit initiatief alleen maar toejuichen. Hopelijk resulteert dit in een meer globale uniforme kwaliteitstandaard voor dakbedekking en daken. Of is dit een utopie? Waarom zouden we niet ooit één kwaliteitstandaard hebben die over de hele wereld geldig is? We hebben dit in Europa al geprobeerd en zelfs hier is het niet gelukt. De harmonisatie van de vliegvuurbestendigheid is uiteindelijk afgerond, maar is in feite een samenvoeging van de diverse testmethoden die er in Europa ­voorhanden waren in één norm. Het resultaat hiervan is dat er nog steeds door fabrikanten van dakbedekkingsmaterialen meerdere brandtesten uitgevoerd moeten worden om in heel Europa toegepast te mogen worden. Daarnaast is er ook veel onderscheid in benadering van kwaliteit: gaat het om de kwaliteit van alleen het product zelf, of om de prestatie van de totale dakconstructie? Ik denk zelf het laatste en daar is de Nederlandse bouwregelgeving ook op gestoeld. M.a.w.: moeten we bijvoorbeeld eisen stellen aan de dikte van de dakbaan, zoals Duitsland dat doet, of aan de meest noodzakelijke prestatie dat de dak­constructie waterdicht is, ongeacht of de dakbedekking 3, 4 of 5 mm dik is (als we even bitumineuze dakbanen in ogenschouw nemen)? Waarom een minimale dikte voor PVC dakbanen van 1,5 mm eisen, als met een 1,2 mm dikke of misschien zelfs een dunnere PVC dakbaan een dak ­duurzaam waterdicht gemaakt kan worden?

Kwaliteit is in mijn ogen nog altijd: leveren wat met de klant is overeengekomen. Maar men zal altijd aan de plaatselijke bouwregelgeving moeten voldoen, dus: waterdicht zijn, voldoende isoleren, er niet afwaaien en vliegvuurbestendig zijn.

Marco de Kok