Roofs 2019-10-03 Prijsniveau

column

Mijn vorige column ben ik geëindigd met het statement dat in mijn ogen de dakenbranche altijd moeite heeft gehad met het prijspeil op een gezond niveau te houden en dat ik daar wellicht in mijn volgende column op terug zou komen. Eigenlijk ben ik wel benieuwd of mijn gevoel over het prijsniveau in de dakenbranche door u als lezer van Roofs gedeeld wordt.

Ik ben mijn professionele carrière in 1989 begonnen bij een dakdekkersbedrijf. Mijn indruk toen was dat er in de periode daarvóór goed verdiend moest zijn. Ik baseerde dat als 19-jarig jongetje, dat net kwam kijken, op de grote dure wagens waar sommige directeuren in reden, de mooie kantoorpanden en de geweldige bedrijfsuitjes die het personeel werden aangeboden. Maar in de periode daarna ontstond het fenomeen ’zzp-er’ en er ontstonden steeds meer (kleine) dakdekkersbedrijven: het is en blijft nu eenmaal een vrij beroep. Ik kan mij zelfs herinneren dat er op een bepaald moment drieduizend dakdekkersbedrijven geregistreerd stonden bij de Kamer van Koophandel. Drieduizend, alleen al in ons kleine landje!

Daarbij kwam nog dat de aanbestedingen van de professio­nele opdrachtgevers in een andere vorm gegoten werden. Onderhandse aanbestedingen kwamen steeds minder voor en mochten op een bepaald moment zelfs helemaal niet meer. Door al deze ontwikkelingen werd de concurrentie tussen de dakbedekkingsbedrijven steeds groter en kwamen de prijzen steeds meer onder druk te staan.

Om de marges te verhogen, ontstonden inkooporganisaties om d.m.v. collectief inkopen lagere prijzen af te dwingen. Denk daarbij bijvoorbeeld aan Synthion en CONINKO.

Op deze manier druppelde de prijsdruk waar de dakdekkers­bedrijven mee te maken hadden verder de keten in richting de producenten en toeleveranciers. Na ruim veertien jaar bij het dakdekkersbedrijf gewerkt hebben, ben ik voor de liefde verhuisd en ben daardoor ook van baan veranderd. Ik ben toen Technical Manager bij een isolatiefabrikant geworden. Daar heb ik een vreemd fenomeen ervaren. De isolatie werd altijd via de bouwhandel verkocht, hier was men heel strikt in, met uitzondering van één branche. U raadt het al: de dakbe­dekkingsbranche. Hier werd door de isolatiefabrikant rechtstreeks aan de dakdekkersbedrijven geleverd en zij waren niet de enige isolatiefabrikant die dat deden. Op de één of andere manier was dit afgedwongen door de dakdekkersbranche, waarschijnlijk om ook hier een voordeel te halen. Maar dat voordeel is natuurlijk al snel weg als iedereen dit doet, waardoor de prijzen nog steeds onder druk blijven staan.

En in 2008 begon de crisis. De hele bouw stortte als een kaartenhuis in elkaar en de prijzen kwamen nog meer onder druk te staan. Mensen werden massaal ontslagen en velen werden zzp-er, terwijl het natuurlijk niet de beste tijd was om als zelfstandige te beginnen. Het spek dat de dakdekkersbedrijven in de jaren zeventig en tachtig hadden opgebouwd, was al aardig geslonken, maar door deze crisis werd het helemaal vel over been, met vele faillissementen tot gevolg.

Inmiddels is de crisis weer voorbij, al zit de bouwbranche nog niet op het niveau van voor 2008. Maar de mensen die ontslagen waren, hebben inmiddels de bouwbranche ver­laten en producenten hebben productielijnen gesloten en/of het aantal shifts teruggebracht. Dit is niet één, twee, drie weer terug te draaien, dus ontstaat er door de toenemende vraag een tekort aan personeel en bouwmaterialen. Ik heb geen economische achtergrond, maar iets van vraag en aanbod heb ik wel onthouden. De prijzen van materialen en aan­nemers stijgen dus enorm en de levertijden worden langer en langer.

En toch heb ik de indruk dat de dakdekkersbranche achter­blijft met de prijsverhogingen. Ik hoor het graag als ik het totaal mis heb, maar als ik met producenten van dakbedek­king spreek, dan hoor ik altijd nog dat de prijzen onder druk staan. En dit kan ik niet begrijpen. Het hele historische verloop dat ik in deze column heb geschetst geldt natuurlijk niet alleen voor de dakbedekkingsbranche, maar voor de gehele bouw en waarom weet de ene branche wel van de economische groei te profiteren en de andere branche niet? Ik moet helaas bekennen: ik heb de wijsheid ook niet in pacht. Dus dit hele relaas over het prijsniveau in de dakenbranche heeft dus in feite nergens toe geleid. Als het dat wel had gedaan, had ik er zelf mogelijk ook nog een financieel voordeeltje uit kunnen halen! Of zoals John Lennon ooit eens antwoordde op de vraag waar het succes van The Beatles vandaan kwam: “If we knew, we’d form another group and become managers”.

Marco de Kok