Roofs 2020-08-29 Maar wat zijn de gevolgen als ik wat zeg?

Theo Talks

In deze rubriek geeft Theo Wiekeraad zijn mening over de dakenbranche en aanverwante onderwerpen.

Vandaag lag ik naar een ziekenhuisserie te kijken, waarin een nieuwe algemeen directeur werd geconfronteerd met het enorme personeelsbestand van zijn ziekenhuis. Een instituut met heel veel werknemers, soms met dubieuze titels en dito functies. Hij vatte het plan op alle onnodige, oubollige en soms compleet overbodige functies te schrappen. Niet door met de botte bijl een ontslagronde door te voeren, maar door nieuwe, nuttige functies te creëren, zodat mensen weer met plezier naar een echte baan konden. Bijkomend voordeel: een effectiever, beter functio­nerend ziekenhuis binnen het bestaande salarisbudget.

Dat is een film, een serie, Theo. Ja, dat weet ik. Maar toch, je zal ze de kost moeten geven. Mensen die hun tijd uit­zingen binnen fulltime functies die nog niet de helft van hun dagelijkse beschikbare werktijd vraagt. Of erger nog. Werknemers, die veel gelukkiger en productiever zouden zijn met een uitbreiding van hun takenpakket of gewijzigde invulling daarvan. Hoeveel van dit soort werknemers durft hier niet over te praten? Gewoon, omdat ze bang zijn weggesaneerd, ontslagen te worden?

Natuurlijk: dat zou ik ook doen, Theo, gelijk eruit, opzouten met zo’n uitvreter (of is het opvreter?). Wel een primaire reactie en eerlijk gezegd niet zo anders als die van de werknemer (’niks zeggen, anders krijg ik misschien de zak’). Maar is het wel de schuld van die werknemer dat die zo de kans krijgt een onvolledige of nutteloze functie te bekleden? Is het de verantwoordelijkheid van uw werknemer om een nuttige tijdsbesteding te vinden bij u op de zaak? Nee toch? Niet in de eerste, tweede of derde plaats. Nee, zijn grootste verantwoordelijkheid is die naar zichzelf. Zorgen dat hij een inkomen heeft en houdt. Dat staat in zijn beleving waarschijnlijk haaks op het vertellen aan de baas dat zijn werkplek achterhaald is.

Uiteraard verwachten we tegenwoordig dat ons personeel met ons meedenkt en terecht. Maar: daar moet de cultuur wel naar zijn. Maar als de werknemer de mond houdt tegenover de werkgever, dan zal deze werkgever wel de BAAS zijn. En wat de BAAS zegt, dat doe je! Zegt deze niets dan blijf je rustig doen wat je deed, want hij is de baas en die weet precies wat hij wil. In zulke gevallen zal eerst de top moeten veranderen en laten zien dat de veranderingen niet alleen loze woorden zijn. Het management moet echte inzet tonen om de bedrijfscultuur te veranderen.

Eerlijk gezegd zullen deze spookwerkplekken bij ons soort bedrijven niet snel voorkomen. Daar zijn, op een beperkt aantal na, de organisaties te klein voor. Maar binnen onze branche blijft het van belang goed te kijken wat er gebeurt, verandert en waar de potenties liggen. Velen van ons kunnen nog wel eens verbaasd staan van de verborgen talenten bij hun personeelsleden. Weten wat ze kunnen, willen en hoe je ze kan uitdagen naar een hoger niveau is de taak van iedere kadermedewerker. Maar ook een uitdaging die niet voor iedereen is weggelegd.

Opleiden is en blijft belangrijk. Maar opleiden omdat het moet is een achterhaalde strategie die het doel totaal voorbijschiet. Ik heb het niet over herhaalcursussen, die het veilig en gezond werken stimuleren of de uitvoeringskwaliteit op niveau houden. Dat zijn blijvertjes. Nee, maar schrijf je mensen ook eens in voor een vakcursus waar hun interesse ligt, zodat ze zich kunnen ontwikkelen. Dat hoeft niet altijd extern te zijn.

Stuur eens een collega van het dak met potentie een paar dagen mee met het onderhoud. Leer hem in de praktijk hoe jij wil dat er binnen jullie organisatie wordt gekeken naar de kwaliteit van een bestaand dak. Hoe jullie calculatie wil dat een dak moet worden opgenomen, als er meer onderhoud nodig is dan een ‘simpele’ lekkage herstellen. Geef hem middels bijvoorbeeld een cursus klantcontact de ‘gereedschappen’ om een fatsoenlijk, informatief gesprek over het dak te hebben met de klant. Laat hem vertrouwen opbouwen en zo uw bedrijf verkopen. Hij kan misschien voorkomen dat men tig offertes gaat opvragen om de goedkoopste te vinden door zijn uitstraling op het dak.

Theo, dat alles verzin je toch niet na een uurtje serie kijken? Nee, Inderdaad, dat niet: daar heb je meer inspiratie voor nodig. En die kwam van LinkedIn. Juist die dag viel mijn oog namelijk op wie ik moest feliciteren. Een vage kennis stond er tussen, die al 32 jaar bij dezelfde organisatie zat. TWEEENDERTIG JAAR, mensen wat een tijd. Toen dacht ik: Is dat een prestatie? Heeft hij alles uit zijn mogelijkheden gehaald door intern steeds maar door te groeien? Of is het gewoon een gemis aan ambitie en heeft hij zich na 10-15 goede jaren verscholen in één van die spookfuncties?”

De club waar hij werkt is er groot genoeg voor.