Roofs 2024-09-69 Ik weet toch wat goed voor jou is?

Als leidinggevende in de bouw denk je misschien vaak: “Ik weet toch wat goed voor jou is?” Je hebt de ervaring, je kent de risico’s en je weet precies welke veiligheidsregels er gelden. Maar hoe vaak gebeurt het dat jouw teamleden ‘ja’ zeggen en ‘nee’ doen? Dat ze een helm opzetten, maar de veiligheidsriem niet vastklikken? Dat ze, met de beste bedoelingen, ‘even snel’ iets ondoordachts doen? Vooral als het gaat om werken op hoogte, waar één fout catastrofale gevolgen kan hebben.

In de bouw zijn de gevaren nooit ver weg. Of het nu gaat om vallen van steigers, werken met zwaar materieel of het manoeuvreren in smalle ruimtes, de kleinste misstap kan levens veranderen. En toch zie je het vaak: mensen die de regels kennen, maar ze niet altijd volgen. Ze zeggen dat ze veilig zullen werken, maar onder druk van tijd, deadlines en de mentaliteit van ‘nog even snel afmaken’ wordt veiligheid soms aan de kant geschoven. “Ik heb het al zo vaak gedaan, het gaat wel goed.” Tot het fout gaat.

Wat is het probleem? Als leidinggevende zie je misschien dat je mensen veilig willen werken, maar dat de dagelijkse realiteit hen vaak inhaalt. Tijd is geld, en niemand wil het tempo vertragen of de klus laten liggen. Maar daar ligt precies het gevaar. In de bouw zijn snelheid en veiligheid geen vrienden. Een snelle, ondoordachte actie kan leiden tot onherstelbare schade, zowel fysiek als mentaal.

Veilig gedrag begint bij jou

Je weet dat je team een voorbeeld nodig heeft. Veilig gedrag begint bij de leidinggevende. Wanneer jij de veiligheidsregels serieus neemt, consequent bent en duidelijk communiceert, zal jouw team dat ook doen. Het gaat er niet alleen om dat je zegt wat belangrijk is; het gaat erom dat je laat zien dat je veiligheid écht meent. Niet alleen in woorden, maar ook in daden.

Hoe vaak hoor je niet: “Ja, ik snap het,” terwijl je in de ogen van je medewerkers ziet dat ze in gedachten al aan het volgende klusje begonnen zijn? Het is niet genoeg om regels op te leggen en te verwachten dat iedereen ze blindelings volgt. Mensen handelen soms uit gewoonte of onder druk van de omstandigheden. Als leidinggevende moet je niet alleen controleren of de regels worden nageleefd, maar ook begrijpen waarom mensen soms afwijken.

Snel is niet altijd slim

Dat laatste klusje ‘even snel’ doen kan verleidelijk zijn, vooral als de werkdag al bijna voorbij is. Maar die ene snelle actie kan het verschil maken tussen veilig thuiskomen en een ziekenhuisbezoek. Dit geldt dubbel als het om werken op hoogte gaat. Eén misstap, één moment van onoplettendheid, en het kan fataal aflopen. Geen enkele deadline, geen enkele spoedklus is het waard om je veiligheid – of dat van je team – op het spel te zetten.

Als leidinggevende moet je duidelijk maken dat snelheid nooit boven veiligheid gaat. Laat je team weten dat het oké is om even de tijd te nemen om de veiligheidsmaatregelen goed toe te passen, ook als dat betekent dat het werk iets langer duurt. Want uiteindelijk is veiligheid altijd de snelste weg naar succes.

Ja zeggen, nee doen

De grootste uitdaging voor jou als leidinggevende is om ervoor te zorgen dat ‘ja zeggen’ ook echt ‘ja doen’ betekent. Dit vraagt om constante aandacht en bewustwording. Vraag door als je ziet dat iemand ja knikt, maar met zijn gedachten ergens anders is. Toon begrip voor de druk waar je team onder staat, maar wees ook helder: veiligheid is niet onderhandelbaar. Je moet het vertrouwen winnen dat veiligheid altijd de prioriteit heeft, boven alles.

Conclusie

Als leidinggevende weet je wat goed is voor jouw team. Je weet dat veiligheid op de werkvloer, vooral bij werken op hoogte, geen enkel compromis duldt. Maar je weet ook dat het aan jou is om dat bewustzijn te creëren en te onderhouden. Want ‘ja’ zeggen en ‘nee’ doen is een gevaarlijke valkuil in de bouw. Jij hebt de verantwoordelijkheid om ervoor te zorgen dat iedereen veilig naar huis gaat. Wees het voorbeeld, spreek met overtuiging, en herinner je team eraan: snel is niet altijd slim, en veiligheid is geen optie – het is een vereiste.

Harry Tweehuysen