Roofs 2017-11-19 Column Dakenman van het Jaar 2016

Een slechte levensduurverwachting

Al jaren gaat de hele dakmarkt voor een hoge duurzame, door opdrachtgevers geroemde, kwaliteit. Uitvoerende ­dakdekkersbedrijven, leveranciers en producenten geven al jaren aan: ‘Wij gaan voor het meest duurzame dak!’

En wat gebeurde recent? Ik kwam een uiterst slecht uitgevoerd dak tegen met een inmiddels zeer slechte kwaliteit dakbedekking! Hoe kan dat nu, als wij allemaal al jaren voor alleen de hoogste kwaliteit gaan en bovendien aan iedere opdrachtgever, eigenaar of aannemer telkens weer belijden dat als ze zaken met ons doen, die hoge kwaliteit ook gewaarborgd kan worden? Bovendien heb ik ook nog nooit iemand horen roepen: ‘Als je voor mijn bedrijf gaat, krijg je het slechtste dak met de slechtste producten en geen enkele garantie op kwaliteit!’ En nu is het nota bene in mijn stad een keer gebeurd, ik heb het zelf gezien! Een slecht dak door slechte producten en een slechte verwerking, zonder de garantie dat er iets aan kan worden gedaan. Hoe kan dat nou?

‘Ja,’ zeggen mij omstanders: ‘Het is ooit een nieuwbouw dak geweest waar de goedkoopste dakdekker de opdracht heeft gekregen.’ En: ‘Ja, het is ook nog een grote woningbouw-aannemer die het op duurzame inkoop nog steeds niet zo nauw neemt. Deze heeft alleen belangstelling voor de ‘duurzame’ verdienste die voortkomt uit het verschil tussen de inkoop- en verkoopprijs van het dak.’ En dan die producent, waarvan verwacht wordt dat hij het beste kwaliteits­product levert: ‘Het zal wel een buitenlands product zijn, waarbij de producent het niet zo nauw neemt met de Nederlandse kwaliteitsnorm.’ Maar gelukkig: vaak wordt aangegeven dat zo’n slecht product met een juiste verwerker nog geen garantie voor altijd een slechte kwaliteit is. Ergens klopt het niet dat wij een slecht dak tegenkomen: we zijn en noemen ons toch allemaal kwaliteitsbedrijven?

Of we nu lid zijn van VEBIDAK, NDA of Dakmerk (of op andere wijze zijn gemobiliseerd), en of we nu onze belangrijke op­leidingen gevolgd hebben bij Tectum (waardoor wij gecertificeerd vakman zijn), de vraag blijft: hoe kan het nu toch verkeerd gaan, waardoor ik een heel slecht dak in de Vinexwijk van Amersfoort vond? En na mijn eerste emotie: ‘Wat zullen we er nu uiteindelijk mee moeten doen?’

In detail gaat het over een dak van meer dan tien woningen, van eigenaren die 11 jaar geleden een duurzame woning met een plat en duurzaam dak hebben gekocht. Er blijkt geregeld last van lekkages en ze laten de dakdekker, op grond van hun gemeenschappelijke garantieovereenkomst via de aannemer, opdraven. Dat komt mooi uit: het GIW geeft zes jaar garantie, de dakdekker tien jaar en de aannemer bemiddelt de eerste zes jaar. Hij is daarna niet meer voor calamiteiten aanspreekbaar. De dakdekker kent zijn bepalingen en komt (vanuit piëteit met de eigenaren) tot tien jaar zijn verplichting nog nakomen. Daarna komt hij ook, maar dan met de uren en de voor- en achteraf verrekenbare reiskosten en hij geeft ook niet aan dat de dakbedekking slecht is.

Wat blijkt uiteindelijk na inspectie van het onafhankelijke adviesbureau? Geen kwaliteitsborging op de inkoop; geen vooraf omschreven prestatiebestekken, laat staan een duurzame kwaliteit omschreven en geen controle tijdens de bouw naar wat de bewoner heeft gekocht en zal krijgen op zo’n essentieel duurzaam en waterdicht dak. Ook het dakvakwerk blijkt na jaren niet te voldoen aan de normen die wij stellen aan die opgeleide Tectum dakdekker en de Vakrichtlijn. Respectievelijk een tweelaagse bitumineuze dakbedekking (van maar liefst in totaal iets meer dan 4 mm), slecht mechanisch bevestigd in de ondergrond en inmiddels de toplaag vol met craquelé, dankzij een producent die gelukkig weer een uitermate goedkoop product weet te leveren. Met het dramatische eindresultaat: een club van eigenaren met een zware kater die nu, na jaren wisselend genot het slecht-nieuwsbericht ontvangen: ‘U zult het dak nu al moeten laten renoveren!’ De hoofdaannemer en de nieuwbouw dakdekker zullen er niet eens wat van horen en gaan waarschijnlijk gewoon door met dit soort praktijken: duurzaam prediken en kiezen voor ‘goedkoop is duurkoop’!

Ik zal blij zijn als de Wet Kwaliteitsborging door de Eerste Kamer komt en het per 2019 geregeld is met kwa-liteitsborging op het gehele traject en die op onderdelen wordt vastgelegd in het ‘dakdossier’. De eigenaar kan ­duidelijker traceren waar het mis is gegaan en de aansprakelijkheid met bewijslast bij de juiste partij neerleggen.

Tot de nieuwe wet er is, zal steeds een afzonderlijke afspraak gemaakt moeten worden met de aannemer, eigenaar of opdrachtgever om te komen tot een duurzame en con­troleerbare kwaliteit voor de levering van het product, ­uitvoering, beheer en onderhoud - waarbij nu nog even de vraag gesteld kan worden: borgt u samen met ons, nog even zonder wet, uw eigen kwaliteit?

Erik Steegman
Directeur Dak Informatie en Advies Centrum (DIAC)