Roofs 2022-10-27 Megastallen of woningen?

theo talks

In deze rubriek geeft Theo Wiekeraad zijn mening over de dakenbranche en aanverwante onderwerpen.

Ik weet niet of de Roofs de juiste plek is om dit te plaatsen, maar ik kan het toch niet laten. Het zit zo. Terwijl ik achter mijn pc mijn gedachten noteer, hangen ook hier, in het toch niet echt agrarische dorp Poortugaal, op diverse plaatsen de vlaggen op zijn kop en de rode snotlappen aan deuren en auto-antennes. Wat mij betreft niks mis mee als mensen solidariteit tonen met anderen. Sterker nog: dat zouden we meer moeten doen. Voor elkaar op komen. Maar dat terzijde.

Net als de meesten van ons, inclusief veel van de protesterende boeren, heb ik te weinig kennis van zaken om een gefundeerde mening te geven over het stikstof- en fijnstofbeleid van onze regering en de EU. Ook van Natura 2000 kan ik geen chocola maken. Mij is altijd geleerd dat de meeste natuur in Nederland is aangeplant of door menselijk ingrijpen is ontstaan. Dat is op zich al weinig natuurlijk. Wat ik wel weet en begrijp is dat de voorgenomen maatregelen een ongekende impact hebben op de boerenstand en het leven van de betreffende families.

Aan de andere kant, als we niets doen aan de intensieve veeteelt komt het waarschijnlijk ook niet goed. Want bij een status quo kunnen we in de toekomst nog maar mondjesmaat woningen bouwen. Met de huidige toestand van de woningmarkt zullen hier de problemen mogelijk ongekende vormen aannemen. Dan kan er nog veel meer maatschappelijke onvrede ontstaan bij woningzoekenden en bij de mensen die afhankelijk zijn van de bouwnijverheid. Faillissementen en massaontslagen in de bouw kunnen dan zomaar het gevolg zijn van falend beleid.

De gevolgen zijn niet te overzien. Op dit moment hebben jongeren al nauwelijks kans hebben op fatsoenlijke woonruimte, dat wordt alleen maar erger. Voor de ex-werknemers uit de bouwsector is voor een beperkt aantal plek bij de boeren die door kunnen boeren. De rest zal hun geluk elders moeten zoeken of zelfs het land ontvluchten. Geen werk, geen huis en geen toekomst waren vlak na de Tweede Wereldoorlog de redenen dat honderd­duizenden hun heil zochten in bijvoorbeeld Canada, Australië en de Verenigde Staten.

Wat we ook kunnen doen is polderen, zoeken naar een gulden middenweg. Ouderwets polderen en voor ons land een Nederlandse oplossing zoeken. Praten en vooral luisteren naar elkaar. Discussiëren en openstaan voor elkaars argumenten. Misschien is de Nederlandse natuur niet zo natuurlijk of is die agrarische bijdrage aan milieubeheer wel groter dan we denken. Maar laten we vooral openstaan voor elkaar en luisteren! Waar twee vechten, hebben twee schuld, is een oude uitdrukking met vaak een grote kern van waarheid. Het zou mooi zijn als we een tijdpad konden afspreken om een consensus te bereiken, met harde afspraken en dan niet alles tot vier cijfers achter de komma uitonderhandelen. En vooral die ­afspraken accepteren en nakomen als teken van kracht. Het zou weleens de grootse overwinning voor alle partijen kunnen te zijn. Want wees eerlijk: we willen toch allemaal dat we kunnen boeren, bouwen, wonen en genieten van onze gecultiveerde natuur? Megastallen voor de veehouderij of woningen voor jou en mij mag nooit de discussie worden waarin we verzanden.

Theo Wiekenraad