Roofs 2002-01-03 Trots

Laatst heb ik voor overleg afgesproken bij een van de vele wegsnackbars. In de wetenschap wat te drinken is en wat niet bestel ik bij een stralend meisje twee ‘hot chocolates’. Het is het type ideale oppas. Met dat ze de order doorgeeft aan de ‘kitchencrew’ valt mijn oog op het ‘crewboard’ waar de medewerkers van de maand op vermeld staan. Met dat ik afreken zie ik aan haar naambordje dat ze nog nooit medewerker van de maand is geweest en vraag haar waarom ze nog niet is gekozen. Ze straalt nog meer en zegt dat ze tot het management behoort. Haar directe chief-executive van net 21 kijkt ook al stralend mijn kant op en beide zijn duidelijk in hun element. Op het dienblad staat vermeld dat de medewerkers van de landelijke snackbar allemaal een diploma hygiëne hebben gehaald en door mijn hoofd schiet een artikel uit het laatste Vebidak bericht. Dakdekkers hebben een te negatief zelfbeeld zo blijkt. Aan de opleidingen in eigen gelederen ligt het toch niet als je het afzet tegen een diploma hygiëne. Ik ontkom er niet aan om het negatieve zelfbeeld van de dakdekkers te vergelijken met de welhaast radioactieve straling van even daarvoor. Wellicht moeten dakdekkers zich ook gaan aanduiden met Engelse termen en functies. De ‘Roofs’ is in die stroom al lang meegegaan. Dakbedekkingbedrijven worden dan ‘Roofing-contractors’ zoals ze overzee genoemd worden. Sluit ook lekker aan bij het nu in de mode geraakte begrip dakaannemers. De dakdekkers worden ‘appliers’ en de voorman de ‘chief’. Als je het op een rijtje ziet kunnen zo aan de gang in de snackbar. Engels vind ik wat weinig vakmanschap uitdragen, wat te veel ‘management’-achtig ‘consulting’-gelul. In de horeca hebben ze het Frans weer meer geïntroduceerd waar de chef-de-cuisine de kok weer status heeft gegeven. Twintig jaar geleden had een kok bij lange na niet de status van nu dus het kan verkeren. Het menu is terug en de uitbater heeft weer een restaurant. Maar Frans is ook niet technisch genoeg. Duits is pas technisch. Jaloers kijkt menig dakdekker wel eens op de Dach-und-Wand Messe naar Duitse Dachdeckermeisters en hun geüniformeerde gevolg om. Daar hebben de mannen status die ze ook uitstralen alleen uniformen in Nederland daar willen we dan weer niet echt aan. Een Dachdecker bekt wel maar dan in de vorm van afbecken in plaats van abdecken. Duits kan het ook niet echt zijn maar er moet toch wat op te verzinnen zijn om de Nederlandse dakdekkers wat meer eigenwaarde te geven. Enige status zou toch ook geweldig positief bijdragen aan de stokkende instroom van dakdekkers. Het zal wel de Nederlandse aard zijn om jezelf minder belangrijk voor te doen dan je bent. Doe maar gewoon enzo is te veel ingesleten. Ook lijkt het nog altijd minderwaardig om met je handen te werken in plaats van met je hoofd. En dat terwijl hier een enorm gebrek dreigt te ontstaan in alle sectoren waar met de handen gewerkt moet worden. ‘Handjes aan het bed’ is een noodkreet geworden. In de term zelf zit al zo’n negatieve lading. Een verzorger of verpleegster moet behoorlijk wat kennis hebben en je zou degene die de kreet geïntroduceerd heeft bijna langdurige verzorging wensen. Ik drink met mijn gesprekspartner de chocolade uit en concludeer met hem dat het imago waarin wij verblijven knap van opzet is. Uit het eten is vakkundig alle smaak verwijderd zodat het nooit vies kan zijn. De plastic uitstraling van de tent, het plastic waarmee ze kinderen lokken, het vele verpakkingsmateriaal dat ze gebruiken en de bijna kinderen in de keuken die dom werk verrichten. Waarom trekt dit wel en een vak uitoefenen niet? Het zit hem volgens mij in de vakkundige hersenspoeling van het personeel. Ze zijn trots op wat ze doen en ze worden belangrijk gemaakt. Het zit tussen de oren want ze kunnen toch onmogelijk trots zijn op het product wat ze serveren. Het is ze zelfs verboden een eigen identiteit te geven aan hun werk. Met een mengeling van bewondering en afkeer bezie ik het geheel en probeer me een gevoel voor te stellen dat iedere dakdekker zou vervullen van eigenwaarde. Het komt van mijn gesprekspartner die opmerkt dat het geheel pas echt waardeloos zou zijn als het dak lekte. Precies.

Ton Berlee