Roofs 2016-10-03 Handhaven

De afgelopen maand stond ik dagelijks in de file voor de Merwedebrug bij Gorinchem. U weet wel: die brug in het ­zuiden die van de één op de andere dag gesloten werd voor vrachtwagens.

Eerst dacht ik nog: ‘Heerlijk, dat scheelt 20.000 vrachtwagens per dag waardoor wij als automobilist, overigens ook nog met elkaar 80.000 autootjes, zonder file de brug over kunnen. Maar helaas, de gebruikelijke vertraging door de spitsfile werd niet minder, maar verdubbelde meer dan ruimschoots.

Hierdoor had ik de tijd om rond te kijken naar mijn file­genoten en te analyseren wat de oorzaak was van de extra vertraging.

Er bleek een controle noodzakelijk op vrachtwagens die massaal de verbodsborden negeerden, zodat zij niet hoefden om te rijden. De vrachtwagens moesten individueel door de politie van de snelweg worden gedwongen. Er werd gehandhaafd, hetgeen ik op zich al heel bijzonder vind in het huidige verkeer.

Klaarblijkelijk helpt alleen een verbodsbord dus niet en moet er gehandhaafd worden. Hoewel het jammer is dat de automobilisten hiervan de dupe zijn, kun je niet anders dan vaststellen dat ook deze de verkeersregels structureel aan hun laars lappen. Er wordt vol gas langs de file gereden, door rode kruizen, en zelfs tot over de strepen waarna vlak voor de pijlwagen de auto simpelweg ertussen wordt ‘gepleurd’.

Hoe heeft het zover kunnen komen? Volgens mij heeft het structureel niet handhaven tot gevolg gehad dat we in een ongewenste vrijstaat leven waar we ons van regels nog maar weinig aantrekken.

Op de daken ervaar ik eenzelfde toenemende vrijstaat. Bouwregelgeving, kwaliteitsverklaringen, ontwerp en uitvoeringsrichtlijnen: ze zijn er, maar voor wie?

Als we die vraag voor het sluiten van de overeenkomst voor de dakaanneming stellen aan de dakaannemer, worden alle regels uiteraard in acht genomen. Wanneer wij in het werk vervolgens gaan ‘handhaven’, dan blijken ze zeer ­rekbaar of zelfs niet van toepassing.

“Afwijkingen zijn toch niet zo erg omdat er immers garantie wordt verstrekt.’ ‘Afwijkingen kunnen toch niet betekenen dat we het opnieuw moeten doen, we hebben immers ons best gedaan, en de leverancier keurt het goed.”

En het wordt steeds gekker. Recent werden wij gevraagd een dak op te leveren. Hiervoor hebben we het dak geïnspecteerd en getoetst aan het bestek en hierin benoemde kwaliteitsverklaringen van de toegepaste producten.

Wij traden dus tegelijk op als de politie die de vrachtwagens van de A27 leidde, en als controleur van het ontwerp en uitvoering, die deze toetst aan de overeenkomst.

Het betrof een PVC dak. Er werden onder andere afwijkingen vastgesteld op de voorgeschreven effectieve baanoverlap van het dakbedekkingsysteem. Zonder in detail te treden, werd achtereenvolgens door de dakaannemer, de dakrol fabrikant/leverancier en de certificerende instelling van de kwaliteitsverklaring beschreven dat de afwijkingen akkoord waren, het dak en de prestaties gegarandeerd werden.

Bijzonder, omdat de afwijking van de effectieve overlap aantoonbaar leidt tot een afname van de zekerheden inzake waterdichtheid en windvastheid.

De regels waren dus klaarblijkelijk net zo rekbaar als het rode kruis waar onderdoor wordt gereden. Een verkeerde en, zo lijkt het, niet te stoppen ontwikkeling.