Roofs 2023-09-84 Een manier van werken die al 90 jaar bindt

Jubileum Innodak

Op 1 juli 1933 begon Jan Voerman een loodgietersbedrijf in Boxtel. Dat bedrijf ging zich vanaf 1980 onder leiding van zoon Kees Voerman toeleggen op dakdekken. Die verliet het bedrijf in 1996, waarna Kees Jan Rijnsburg – “een tussenpaus” – het overkocht. Na elf jaar verscheen Jan van den Luitgaarden ten tonele. Hij blies het bedrijf nieuw leven in en leidt de onderneming momenteel samen met Gio van Schijndel. Inmiddels is het bedrijf 90 jaar oud en heeft het de naam Innodak gekregen. “Maar de manier van werken is al die jaren hetzelfde gebleven: met vakmanschap en verantwoordelijkheidsgevoel.”

Op het kantoor van Innodak aan de Mijlstaat in Boxtel zitten drie generaties bedrijfsleiding aan tafel om de geschiedenis van Voermans Dakbedekkingen en Innodak in te kleuren. Kees Voerman is de tachtig al even gepasseerd, maar aan het aantal anekdotes te horen functioneert zijn geheugen nog prima. Jan van den Luitgaarden is al een beetje aan het afbouwen, maar nog wel sterk betrokken en onder andere ook nog actief als voorzitter van VEBIDAK. Gio van Schijndel is heeft nu de dagelijkse leiding bij Innodak

Kletspraat met een kern van waarheid

Maar het begon dus ooit als loodgietersbedrijf. Voermans: “Mijn vader was een echte loodgieter en maakte mooie dingen van koper, zoals de haan voor de hoofdkerk. Die heb ik er nog zelf op gezet. Dat dakdekken kwam pas later. Zelf had ik ooit gezworen de zaak niet over te nemen, maar ben daar via een onderwijzersopleiding en werken voor een uitgeverij pas later in gerold. Mijn vader was ziek en ik deed al de administratie en toen heb ik het overgenomen. Als eerste heb ik al die aannemers eruit gegooid, daar had ik de pest aan. Die konden alleen maar klagen dat het te duur was of te lang duurde. Het was een varkensslachterij, die ik voor de installaties als klant had, die mij vroeg of ik ook daken deed, want het dak van de worstenfabriek moest vernieuwd. Ik had nog nooit een dak gemaakt maar mijn zwager wel. En zo is het begonnen en hebben we dakdekkers in dienst genomen. Daar zat op gegeven moment ook Frans van Schijndel en zijn broer Wil, de vader van Gio bij. ‘Want als je die Frans van Schijndel mee kan krijgen, heb je een beste dakdekker!’ Wil was ook een mooie gast. Er was een sollicitant die vroeg: ‘Hoe gaat dat hier met dat werken?’ Dan antwoordde Wil: ‘Hoe dat hier gaat met dat werken? Je moet werken tot er rook van je rug afkomt.’ Dat was natuurlijk kletspraat, maar er zat bij iedereen wel passie in voor het werk.”

Trafostationnetje

Na vijftig jaar werd dakdekken een aparte discipline en geleidelijk ook de hoofdactiviteit. Voermans: “We hadden al snel mooie klanten. Omdat ik vakmensen in dienst had die verantwoordelijksgevoel hadden voor het werk, durfde ik naar grote opdrachtgevers te stappen. Dat heeft ons klanten opgeleverd als de NS Zuid Nederland. Dat begon met een trafostationnetje. Ik heb het behandeld alsof het een dak van 5.000 m² was. ‘Doen jullie dat altijd zo?’, vroeg de NS. Ja, dat doen we altijd zo. Ik gaf op een gegeven moment voorcalculaties aan ze, waardoor de klanten vooraf de kosten konden berekenen en die kwamen altijd uit in de buurt van onze prijscalculatie.”

DNA

“Die manier van werken tekent ons nog steeds”, vervolgt Van den Luitgaarden. “Wij hebben veel meer verstand van daken dan de opdrachtgever. Je hebt dus bij ons een vakman met verantwoordelijkheid. Daarom is de NS is nog steeds klant, en we doen ook al jaren onderhoud voor de meeste ziekenhuizen in Noord-Brabant en Heineken, we werken voor KLM en voor Bosch, om maar eens wat te noemen. Toen ik in 2007 aan boord kwam bij toen nog Voermans, hadden we dertien medewerkers. Ondanks de bankencrisis was dat twee jaar later een mooie club van dertig mensen en nu staat de teller op hoogtijdagen soms op vijftig.” Van Schijndel heeft daar nog een kanttekening bij: “Het zijn echt hele goede dakdekkers die allen ons DNA hebben en bovengemiddeld werk afleveren. Wat ik alleen steeds minder zie, is dat oude ambachtsgevoel van vroeger. Dat vind ik wel jammer.”

Unixeal

In 2010 werd besloten tot een naamsverandering, altijd riskant met een gerenommeerde naam als Voermans. Van den Luitgaarden: “Maar we waren altijd al koploper als het gaat om innovaties en nieuwe ontwikkelingen oppakken. Combineer innovatie en daken en je krijgt Innodak. Zo waren we heel vroeg met groen, zonnepanelen en val­beveiliging op het dak, of het oppakken van recycling. Ik zag daken als een maaiveld, waar je eerst goede dakbedekking op legt en dan gaat kijken wat er nog meer op kan. Het zijn allemaal vierkante meters waar niks mee gebeurt.” Intussen heeft de innovatiedrang een heuse spin-off opgeleverd. “Jan en ik hebben een groothandel opgezet voor UniXeal, een vloeibare tweecomponenten dakbedekking van Nederlands fabricaat die al wordt toegepast in de VS en het Verenigd Koninkrijk”, legt Van Schijndel uit. “Branden en open vuur wordt in de toekomst steeds lastiger, vanwege de verzekeringspremies. Met het onbrandbare Unixeal kun je zonder föhnen en geluidsoverlast zelfs op het dak van een draaiend ziekenhuis een sterke, zeer elastische en temperatuurbestendige dakbedekking maken. Dit product gaan we volgend jaar echt uitrollen. We zoeken overigens nog dealers.”

Van Schijndel heeft in de afgelopen jaren organisatorisch een automatiseringsslag gemaakt bij Innodak. “We moeten als middelgrote dakdekker klaar zijn voor de toekomst. Daarom ben ik de afgelopen anderhalf jaar bezig geweest met het volledig automatiseren van alle bedrijfsprocessen. We hebben de meest uitgebreide versie van Gilde Software draaien en nu loopt alles van inkoop en verkoop tot uren­registratie en het werkt perfect.”

Van den Luitgaarden besluit, wijzend op zijn collega: “zijn zoon is hier nu ook begonnen”, “Het zou me niks verbazen als die later op mijn stoel gaat zitten.” Zo te horen gaat Innodak met gemak de 200 jaar halen.