Roofs 2024-10-24 On The Roof Alone

Roofs Kerstverhaal 2024

‘Hé Kevin! Pak je spullen, we gaan naar de kerstborrel!’ Op het dak van Het Goudste Paleis Van Allemaal was het een drukte van belang. De uitgebreide dakrenovatie was op tijd afgerond en met recht zei iedereen dat het Goudste Paleis nu het mooiste dak van Nederland, nee Europa, nee de wereld had. Voor Kevin was het een grote eer dat hij eraan mee had mogen werken, want hij was nog een leerling-dakdekker. Zijn directeur, Karel Karstmen, vond het een goed idee dat Kevin met de ploeg mee zou lopen, want op dit dak werden de nieuwste snufjes op dakgebied toegepast. Het was een compleet dakpark geworden, met bankjes, verlichte looppaden, landingsplaatsen voor drones, tiny houses en alle bijbehorende hightec.

Tekst: Edwin Fagel
Illustratie: Ronald van Bochove

Er was alleen één nadeel. Kevin had een beetje een hekel aan zijn collega’s van Karstmen & Co. Ze wisten altijd alles beter en hij kon eigenlijk niets goed doen. Andersom waren zijn collega’s ook niet erg dol op hem. Ze vonden hem een beetje een kluns en ze vonden zijn grapjes stom. Toen de klus er dan ook opzat, en iedereen aan het opruimen was om naar de kerstborrel te gaan, was Kevin aan het treuzelen. Hij zag er tegenop om met zijn collega’s in het busje terug naar de zaak te rijden en daar wat na te moeten drinken. Karel Karstmen zou een eindejaarstoespraak houden en die man was altijd zo lang van stof. Liever zou hij gewoon hier op het dak blijven zitten om van het uitzicht te genieten. Even alleen zijn met zijn gedachten. Even genieten van het superdeluxe dak dat hij de afgelopen tijd had helpen maken.

Toen hij opkeek, was iedereen verdwenen. Ook alle materialen en gereedschappen waren weg, het afval was opgeruimd. Wat erger was: het luik naar beneden zat dicht! En hij had (als extra veiligheidsmaatregel) zijn telefoon beneden laten liggen! ‘Hallo? Jongens?’ riep hij, maar er kwam geen antwoord. Het duurde even voordat het tot hem doordrong: hij was alleen achtergebleven op het dak! Hij werd er helemaal vrolijk van. Wat heerlijk! Nu kon hij eindelijk gewoon doen wat hij zelf wilde. Hij maakte het zich gemakkelijk, haalde de kerststol waar hij tijdens de schaft geen trek in had gehad erbij, pakte zijn thermoskan met koffie en nam heerlijk plaats op een van de bankjes. Ze zouden hem straks wel komen halen.

Wat hij niet wist, was dat de broers Harry en Marv Piraat, tevens de tweekoppige directie van de firma Dakpiraat, dit moment hadden afgewacht. Het was immers al een tijdje oorlog tussen de twee dakdekkersbedrijven. De firma Dakpiraat stond er bekend om dat ze niets moesten hebben van dakopbouwen op de waterdichte laag. Al die gekkigheid leidt maar af van het dak zelf! Ze zagen zichzelf als echte dakpiraten, die ten strijde trokken tegen alles wat maar zweemde naar nieuwigheid.

De firma Dakpiraat had dan ook destijds de opdracht verloren aan Karstmen & Co en nu waren ze van plan het dak op te gaan om de innovatieve producten te stelen en het werk van Karstmen ongedaan te maken. Alles boven de waterdichte laag moest weg! Met wat geluk konden ze ook nog wat gaten prikken in de waterdichte laag, dan wisten ze zeker dat hun concurrent geen vrolijke kerst zou hebben. Ze hadden hun busje met hoogwerker naast het Goudste Paleis neergezet en stonden naast het busje te wachten tot de dakdekkersploeg vertrokken zou zijn. ‘Dus begrepen?’ zei Harry. ‘We laden het bakje in met ons sloopmaterieel, gaan het dak op en zorgen ervoor dat er helemaal niets meer overblijft van het dak!’ Ze lachten er gemeen bij, als boeven in een kerstverhaal.

Kevin zat op het dak zijn kerststol te eten, toen hij ineens merkte dat er op het maaiveld heel hard en heel gemeen werd gelachen. Hij keek over de borstwering naar beneden en zag het busje met hoogwerker van de firma Dakpiraat staan. Hij wist meteen hoe de vork in de steel zat en ging aan de slag.

Toen de gebroeders Piraat aan het begin van de avond het dak betraden, had Kevin een groot aantal ‘booby traps’ voor ze klaargezet. Op het moment dat de boeven het dak betraden, raakten ze verstrikt in het lijnsysteem van de valbeveiliging. ‘Help, wat gebeurt er!” riepen ze. Via een hendel die Kevin bediende werden ze naar het water van het polderdak gesleurd en er via een zonnepaneel als glijbaan in gegooid. Schreeuwend en tierend klommen de broers het water uit, maar door een wild draaiende windmolen werden ze verder over het dakvlak geblazen tot ze tegen een boom werden geslingerd. De boom zat in een boomveer, die wild begon te schommelen en de nog steeds om hulp roepende boeven de lucht in gooide. Via het hellende deel van het dak gleden ze verder naar beneden, naar de dakgoot. Hun avontuur eindigde in de grindkoffer aan het einde van de HWA.

De dakdekkersploeg van Karstmen & Co had intussen genoten van de kerstborrel. Pas bij het uitdelen van de kerstpakketten kwam Karel Karstmen erachter dat Kevin er niet was. ‘Hebben jullie Kevin gezien?’ vroeg hij aan iedereen en niemand had het antwoord. Tot een van hen zich bedacht dat Kevin wel met ze mee het dak van het Goudste Paleis op was gekomen, maar niet mee naar beneden. Ze sprongen in hun busje en reden terug naar het werk. Voor de deur kwamen ze de verfomfaaide broers Piraat tegen. ‘Wat doen jullie hier?’ vroegen ze, maar het antwoord was steeds: ‘Wij zijn nu echt helemaal absoluut tegen innovatie!!’

Op het dak vonden ze een ontspannen Kevin. Van wat zich op het dak had afgespeeld, was niets meer te zien. Kevin had alles wat hij in de afgelopen tijd had geleerd in de praktijk gebracht en bleek een volleerd dakdekker. Karel Karstmen liep nog even een ronde over het dak om te controleren of alles in orde was. Achter een tiny house zag hij een klein stukje van het lijnsysteem liggen en aan de positie van de zonnepanelen en windmolens zag hij dat ze verplaatst waren geweest. Hij kreeg een vermoeden van wat zich op het dak had afgespeeld en dacht: ‘Die Kevin verdient wel een extra kerstpakket. Die jongen kan er wat van, die moet ik bij mijn bedrijf houden.’

Het spreekt vanzelf dat het een vrolijke kerst werd. Het dak van het Goudste Paleis Van Allemaal werd dat jaar uitgeroepen tot het Dak van het Jaar en even later zelfs verkozen tot het Dak van het Decennium. Nog jarenlang gold het dak als lichtend voorbeeld van wat er allemaal mogelijk is op het dak. De firma Dakpiraat beperkte zich voortaan tot het aanbrengen van de waterdichte laag. Ze adverteerden met de boodschap dat de waterdichte laag uiteindelijk het allerbelangrijkst is. En daar hadden ze natuurlijk gelijk in.