Roofs 2025-01-41 De tijd staat niet stil!

Theo Talks

In deze rubriek geeft Theo Wiekeraad zijn mening over de dakenbranche en aanverwante onderwerpen.

Geweldig: de eerste Roofs van 2025 is met een plof op de mat gevallen. Ja, ik ben ‘old school’, lekker het magazine in mijn hand.

Soms heb ik het gevoel het product van een tussengeneratie te zijn. Opgegroeid met pen en papier, was schrijven op, en lezen van, papier de normaalste zaak van de wereld. Zonder papier was het moeilijk, zo niet onmogelijk, om bij te blijven. Geheugensteuntjes maken, ideeën overbrengen en zaken vastleggen: niets ging zonder een papieren versie. Op de HTS Rotterdam kwam ik voor het eerst met de computer in aanraking. Die stond wel op de TU Delft. Contact ging met een speciale telefoonverbinding en ponskaarten. Resultaten kwamen geprint op kettingpapier terug.

Nu, zo’n 45 jaar later, gaat bijna alles digitaal en zie ook ik de verrijking die hiermee samengaat. Zoals mijn vader destijds al tegen mij zei: ‘Gemak dient de mens’. Heel veel is ook eenvoudiger geworden. Kijk alleen maar naar het schrijven van een column door deze dyslect. Op papier zouden al mijn schrijffouten blijven staan. Nu corrigeert Word het grootste deel van mijn spellingsfouten. In plaats van deze dyslecticus te corrigeren, kan de redactie zich concentreren op het redigeren en creëren van een nieuwe Roofs.

Waar ik het technisch tekenen leerde op een tekenboard, met tekenhaak en Rotringpennen, of het rekenen met een rekenliniaal, doen we dit alles tegenwoordig machinaal. Strakker, beter en sneller komen als eerste woorden bij mij op. Bovendien is bij het tekenen alles eenvoudiger aan te passen en te distribueren naar alle partijen die ermee te maken hebben. Ook controles gaan sneller, waardoor de foutmarges naar beneden kunnen. Geweldig toch?

Het vastleggen van situaties is anno nu zo anders dan in mijn beginperiode op het dak. Schetsen en foto’s maken was wat we deden. Met een rolletje van 200 ASA in je toestel ging je op pad. Goed opletten hoeveel foto’s je maximaal kon maken met je rolletje: 12-24-36? Vol was vol en wissen kon niet. Afdrukken bij de fotoservice, het liefst dubbel afgedrukt, want dan had je nog wat flexibiliteit als men om een foto vroeg. Schetsmatig de detaillering vastleggen was een kunst die je moest beheersen. Een rolletje inleveren voor bijvoorbeeld 3 foto’s was wel een erg dure hobby, dat deed je liever niet. Nu nemen we met de smartphone eenvoudiger, meer en mooiere foto’s die direct digitaal bruikbaar en te verspreiden zijn. Wat een weelde.

Maar zijn al deze veranderingen ook echte verbeteringen?

Ja. Volmondig ja. Dit alles is volgens mij minstens 100% beter dan de oude situatie. Niemand kan met droge ogen beweren dat het vroeger beter was. Of ligt het misschien toch iets genuanceerder? Bij gemak schuilt altijd het gevaar van: ‘Het is wel goed zo’.

Nu alles zo eenvoudig te reproduceren is, wordt er soms weinig selectief gehandeld. Gooi alle info maar over de schutting en laat ze aan de andere kant maar uitzoeken wat relevant is. Ze zeggen het niet, maar denken het wel: ‘Wordt er iets in die bulk gemist? Dan is het niet onze schuld. Moeten ze maar beter kijken’.

Kunnen we nog de hoofdzaken van bijzaken onderscheiden als we oneindig veel foto’s kunnen maken? Zijn we daar een beetje blind voor en kijken we pas thuis? Hoe zelfredzaam zijn we als het digitale hapert? Kunnen we nog schetsen als dat moet? Houden we nog het gevoel van getallen bij de berekeningen? Wordt een nul-fout gezien als de uitkomst een factor 10-100 te groot of te klein is?

Ik zei het al: ‘een tussengeneratie’. Doet digitaal mee, maar kijkt ook nog regelmatig terug.

Theo Wiekeraad

P.S. Beste dertigers en veertigers, jullie zijn inmiddels óók van een tussengeneratie! Ja, echt wel. Die van vóór AI. Denk daar maar aan, straks voor het slapengaan.