Roofs 2025-05-27 ‘Ze kunnen zo lekker branden’ is geen excuus

Theo Talks

In deze rubriek geeft Theo Wiekeraad zijn mening over de dakenbranche en aanverwante onderwerpen.

Het opleiden tot een vakman is zoiets als het opvoeden van een kind. Een kind moet leren leven. Wij als volwassenen moeten hen de middelen geven om op te groeien tot weldenkende volwassenen. Daarbij moet het kind de mogelijkheid krijgen om fouten te maken en hiervan te leren. Wij grijpen in als ze niet willen leren van hun fouten. Als volwassene probeer je ze tegen de boze buitenwereld te beschermen, maar tegelijk moeten ze zich wel bewust worden van het feit dat niet alles rozengeur en maneschijn is.

De goedwillende prutsers moeten wij aan de hand nemen en in de praktijk leren wat het inhoudt om een vakman te zijn. Zij mogen afkijken en kopiëren wat hun leermeesters voordoen. De leerling moet weten dat hij fouten kan maken, nee: zal maken. Maar hij moet ook weten dat dit in deze fase nog geen probleem is, het werk wordt gecontroleerd en hij krijgt de kans fouten te herstellen. Net als bij onze kinderen wordt er een vertrouwensband opgebouwd, die in dit geval uiteindelijk moet leiden tot een volwaardig vakmanschap.

Al lerende worden onze kinderen wijs, althans: dat hoopt iedere ouder. Anders dan met de goedwillende prutsers zitten we ons hele leven aan onze kids vast. Ook als ze een scheve schaats rijden of wegen kiezen waarvan wij denken: ‘Kind, doe dat niet’, het zijn en blijven je kinderen. Echter, wil een leerling niet functioneren, krijg je hem niet in gareel, heeft hij geen gevoel voor het vak of vind je dat je moet trekken aan een dood paard? Dan kan je afscheid van elkaar nemen. Niet leuk, maar beter dan de leerling laten hangen tot hij zelf beslist: ‘Dit is niks voor mij’.

Zoals een kind de plaats in het gezin moet leren, leert de leerling gedurende de opleiding hoe het bedrijf reilt en zeilt. De komende vakman gaat de ins en outs, de do’s en don’ts van het bedrijf en haar medewerkers ervaren. Het klinkt zo ouderwets, ‘je plaats weten’, maar overal en in ieder bedrijf is er een pikorde. De startplaats is over het algemeen wel duidelijk: voor de leerling is deze onderaan de ladder. De volgende treden moeten verdiend worden. Zonder inspanning stijgt tegenwoordig niemand nog of je moet het kind van de directeur zijn. Deze papa’s schuiven ongestraft hun kind nog wel eens hoger de ladder op.

Helaas, leerling-dakdekker: je wordt nooit een vakman als je niet veilig werkt! Veilig werken moet dan ook vanaf dag één geleerd worden. Intern (in de praktijk) en extern (middels cursussen) zal dit ingeslepen moeten worden, totdat het als het ware een tweede natuur is. Hiervoor moeten de gevaren van het werk worden onderkend en geëlimineerd. Vooral niet aanvaarden en negeren. Gevaar zien is actie ondernemen: door het gevaar te bestrijden of uit de weg gaan en anderen hierover in te lichten. Zodat zij geen gevaar lopen en/of actie kunnen ondernemen om het gevaar weg te nemen.

Net als onze kinderen moeten we ze leren met de gevaren om te gaan. Door altijd trachten de gevaren buitenshuis te houden, uit de weg te gaan, overbeschermen wij soms de volwassenen van de toekomst. Waardoor ze soms niet met de druk van het gevaar om kunnen gaan. Met alle gevolgen van dien. Als onze dakdekkers het gevaar niet zien, zijn het levensgevaarlijke prutsers die niet op het dak thuishoren. ‘Ze kunnen zo lekker branden’ is geen excuus om ze te handhaven. Zij zijn dan een gevaar voor het bedrijf, de medewerkers - nee, voor de hele branche!

Theo Wiekeraad