Roofs 2000-02-23 Extreme omstandigheden

In deze tijd van het jaar trekken weer grote drommen mensen in de richting van de sneeuw. Naar wij hopen dit jaar met minder extreme omstandigheden dan afgelopen jaar. Extreme omstandigheden die zich steeds vaker voor lijken te doen. Velen denken daarbij direct aan de verandering van ons klimaat, nieuwe ijstijden, broeikaseffecten en aantasting van de ozonlaag. Anderen menen dat de huidige extremen nog steeds binnen de statistische marges van ons huidige klimaat vallen.

In een eerste reactie op natuurrampen of bijna rampen hebben we allemaal de gedachte dit moet nooit meer gebeuren. Denk bijvoorbeeld aan de wateroverlast in de grote rivieren begin 1995. Direct daarna werd het deltaplan grote rivieren opgesteld en uitgevoerd. Tegelijkertijd werd er gesproken over beperking van bebouwing in uiterwaarden en verbreding van het doorstroomprofiel van de rivieren. Na enkele jaren voelt men de urgentie van deze maatregelen niet zo sterk meer. Links en rechts zie je dan toch weer discussies ontstaan over bebouwing in uiterwaarden. Voor dakbedekking kunnen we een soort gelijke tendens vaststellen. Begin jaren negentig waren er een paar heftige stormen. En er was veel schade aan dakbedekkingen. Direct daarop volgend werden uitgebreide onderzoeken gedaan naar de oorzaken van de stormschades en maatregelen werden genomen. Zo werden bijvoorbeeld de berekeningsmethodes voor het bepalen van ballastlagen en mechanische bevestigingen aangepast. Uit het onderzoek bleek, dat een groot deel van de schades was ontstaan bij partieel gekleefde systemen en ook hiervoor werden de richtlijnen aangepast. Een enkeling was van mening, dat partieel gekleefde systemen geheel verworpen diende te worden. Zo ver is het niet gekomen, maar wel werd de toegestane hoogte voor deze systemen aanmerkelijk beperkt. Tevens werd ingevoerd, dat bij dergelijke systemen altijd kimfixatie is vereist. Tot zover geen vuiltje aan de lucht. Maar zoals eerder betoogd ontstaat in de loop van de jaren erna een discussie, waarbij menigeen van mening is, dat op een aantal punten de herziene richtlijnen te streng zijn. De beperking van de hoogte voor gekleefde systemen is te eng. Menige fabrikant weet met behulp van testen met een windkist aan te tonen, dat een gekleefd systeem met zijn materiaal een hogere windweerstand heeft, dan hetgeen in de algemene beoordelingsrichtlijn is vastgelegd. Op basis van deze resultaten worden in kwaliteitsverklaringen van dakbedekkingsmaterialen aangepaste hogere hoogtes opgenomen. In een aantal gevallen zelfs tot zeer grote hoogtes van 120 tot 150 m. Ongetwijfeld is de test met windkist op juiste wijze uitgevoerd. Maar is dat voldoende argumentatie om eerdere besluiten en conclusies uit onderzoeken aan de kant te zetten? Naar onze mening niet. Met name omdat praktijkomstandigheden in deze testen onvoldoende reproduceerbaar zijn. Onder andere ook de omstandigheden waarin de uitvoering plaats vindt op zeer grote hoogte wijken wezenlijk af van de testmodellen. De grote hoogtes waarop deze partieel gekleefde systemen momenteel kunnen worden toegepast zijn binnen Dakmerk al teruggedrongen. Wij pleiten er op verschillende fronten voor om deze beperking van hoogtes integraal door te voeren. En voor de opdrachtgever geldt natuurlijk zeker. Kies voor geballaste systemen, mechanisch bevestigde of voor volledig gekleefde dakbedekking. Zeker op grote hoogtes en voor gebouwen die vol in de wind staan. Tijdens de afgelopen kerstperiode heeft men in Frankrijk weer meegemaakt, dat het nog steeds heel hard kan stormen. Laten wij onze lessen uit de storm daarom niet te snel vergeten!

door: Corrie de Ridder