Roofs 2001-07-03 Risico

    Pasgeleden is ons huis aan de buitenzijde geschilderd. Er was sprake van achterstallig schilderwerk, de verf bladderde en op een enkele plaats kwam zelfs het kale houtwerk in zicht. Na enig oriënteren, had ik twee schilders gevraagd eens aan te geven wat het schilderen zou kosten en dat bleek een veelvoud van wat ik in gedachten had. De prijzen van beide schildersbedrijven ontliepen elkaar niet veel. Beide schilders waren sympathieke lieden en op mijn vraag waar de kosten nu eigenlijk in gelegen waren, legden ze uit dat goed schilderwerk neerkwam op geheel kaal halen van het bestaande hout, repareren van rotte delen en vervolgens opnieuw schilderen. Een van hen schatte de kans op rot houtwerk hoog in, vooral omdat hij zich geen buil wilde vallen en hij het toch al druk genoeg had. Ik stelde hem voor dat ik het voorwerk zou uitvoeren en hij vervolgens het echte schilderwerk. Dat scheelde mij meer dan een gemiddelde vakantie, zo bleek en aldus spraken wij af. Al snel bleek dat de inschatting van beiden er niet veel naast zat. Ik heb nogal wat stukken moeten vervangen. Nu wonen wij aan een plein en loopt het in de smiezen als je aan je huis bezig bent. Menig pleinbewoner sprak mij aan waarom ik alleen het voorwerk deed. Ik kon het toch net zo goed meteen afschilderen. Ik ben redelijk handig en kan best verven maar schilderen, dat kan ik niet. Mooi strak schilderwerk, da’s een vak apart. En nu het huis geschilderd is, staat het ook fraai strak in de verf. De schilder is dan ook door enkele pleinbewoners gevraagd ook bij hen te komen kwasten. Eén van die bewoners is boekhouder van beroep en van geboorte. Een pietje precies die zijn hele huis grondig laat opknappen. Kortgelden spraken wij elkaar en hij zei me dat hij zich toch belazerd voelde door diezelfde schilder. Het stak me een beetje want hij zei het met een soort vooringenomenheid. Zo van ‘zie je wel, als je niet oplet dan word je belazerd. Maar ik heb heel goed opgelet en ik zal het wel rechtzetten.’

 Wat bleek, bij opgave van de prijs had hij gevraagd hoeveel tijd het schilderwerk in beslag zou nemen en nu had de schilder het in veel minder tijd geklaard. Ik zei hem dat hij toch moest uitgaan van de prijs van het eindresultaat en dat de factor tijd een risico is van de schilder maar daar was hij het toch niet mee eens. Als het tegen zou vallen, zo had hij afgesproken, dan zou er bijgelegd worden. Nu het schijnbaar was meegevallen, mocht hij niet delen in de minderkosten. Ik zat toen toch even met een dilemma. De schilder had geleverd wat was gevraagd. Niet zulk strak schilderwerk als bij ons huis maar het voorwerk was door mijn buurtbewoner dan ook minder grondig gedaan. Mijn mede pleinbewoner was door de schilder goed ingeschat: ‘een boekhouder met een houding van mensen uit de bouw kun je niet vertrouwen als je ze niet goed op de huid zit.’ Het type dat zoiets ook graag op feestjes en andere gelegenheden uitvoerig aan de orde stelt om vervolgens trots aan te geven hoe dat soort zaken op te lossen. Het type wat met zo’n houding gewoon belazerd wil worden en de schilder had zijn vooroordeel bevestigd.
Qua Marketing dus een volmondig chapeau. Aan de andere kant zinde mij het vooroordeel niet en al helemaal niet de gretigheid waarmee het werd bevestigd. Qua PR dus een dikke streep. Na enig peinzen bleek toch dat de schilder het niet helemaal goed had gedaan. Hij was te eerlijk geweest wat betreft de tijd. De schilder wilde gewoon niet het risico lopen dat het te lang zou duren. Hij had naar zijn klant dan ook niet over tijd moeten spreken maar over risico’s. De klant is immers een type dat risico’s graag wil afkopen. De schilder bleek dus te goedkoop en risico’s nemen, da’s duur. Hij had daarmee de taal gesproken van de klant. Kortom, niet het vakmanschap telt in deze maar het risico dat je niet goed gehandeld hebt. Ik op mijn beurt had dan kunnen genieten van het feit dat ie dan wél belazerd was zonder het zelf te weten. Gelukkig heeft mijn medebewoner zijn dak al laten uitvoeren.
Ton Berlee