Roofs 2022-08-19 Niet alle koffie smaakt hetzelfde

theo talks

In deze rubriek geeft Theo Wiekeraad zijn mening over de dakenbranche en aanverwante onderwerpen.

Het was een heerlijke voorjaarsdag, toen ik samen met een beheerder op lekkagejacht ging. Het pand was nog maar net opgeleverd, dus de vraag om samen met hem te kijken was niet zo vreemd. Samen op onder­zoek uit. De uitvoerder, die voor wat opleverpunten nog aanwezig was, konden we eventueel om hand- en spandiensten vragen.

“Het is een vreemde lekkage”, zei de beheerder, “dan weer wel en dan weer niet”. Als ik tijdens mijn werk € 10 had gekregen voor elke keer dat dit was gezegd, had ik nu nog iedere week van dat geld uit eten gekund. Als er niet echt een gat in het dak zit, vertonen lekkages immers vaker onverklaarbaar gedrag. Ook hier was geen direct waarneembaar gat in het dak te vinden, maar waar kwam het water dan vandaan? We begonnen met kijken, zoeken en mogelijkheden uitsluiten, het gewone detectiewerk dus. Als het niet in het vlak of in de details zit en de dakvloer is droog, dan zijn de bouwkundige details aan de beurt. In dit geval de dakrand met plastisol afdekkappen en hekwerksteunen, die op de afdekkappen stonden.

Ik stelde voor de kappen te demonteren, zodat we er onder konden kijken. “Niet nodig”, vond de uitvoerder. “Die kappen zijn waterdicht.” Dat dit niet waar was, bleek niet zo moeilijk aan te tonen. Bij bijna de helft van de kappen die wij zagen, stonden de naden open. Of de uitvoerder even wat gereedschap wilde gaan halen, zodat wij eens onder de kappen konden kijken en om de detaillering van de steunen te bekijken. Wat we toen zagen, heb ik daarvoor en daarna nooit (meer) gezien. In onze dakrandafwerking waren met de grote gatenboor sparingen gemaakt voor de rechthoekige voetplaten van de hekwerksteunen. We keken door de kantplank in de gevel – binnenblad, buitenblad, isolatie – alles lag open. Iedereen had zijn dingetje gedaan en was daarna vrolijk naar huis gegaan. Waterdichtheid? Niet mijn ding. Toen de beheerder vroeg: “Wat vind je ervan?” kon ik slechts antwoorden: “Dit detail stond niet in mijn Jellema.” Ook hij kende het niet!

De volgende dag werd ik gesommeerd om op audiëntie te komen bij de projectleider van de hoofdaannemer. Hij had furieus geklonken door de telefoon. Ook de volgende dag op zijn kantoor kwam het stoom nog uit de oren. Gelijk bij de koffie vroeg hij mij waar ik het lef vandaan haalde hem en het bedrijf in het bijzijn van zijn opdrachtgever door het slijk te halen, hun te beschuldigen van broddelwerk.

Nadat hij zijn zegje had gedaan, vroeg ik of de uit­voerder had laten zien wat wij ter plaatse hadden aangetroffen. U raadt het al: nee, dat had hij niet. Gelukkig was ik ‘s ochtends langs de 1 uur-fotoservice geweest en had om dubbele afdrukken gevraagd. Bij het zien van de foto’s stonden zijn ogen op steeltjes en stamelde hij dat hij niet kon begrijpen dat... enzovoorts.

De moraal van het verhaal: “soms smaakt de tweede bak koffie bij de aannemer stukken beter!”

Theo Wiekeraad